Pielgrzymka Jubileuszowa
Pielgrzymka dekanatu siewierskiego do bazyliki św. Andrzeja w Olkuszu z racji odpustu zupełnego w roku Miłosierdzia Bożego
W dniu 21 maja o godzinie 8.00 z Siewierza wyjechały dwa autokary do bazyliki św. Andrzeja w Olkuszu”. W pielgrzymce uczestniczyli wierni z parafii św. Macieja z proboszczem Janem Lubienieckim, z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa z ks. Darkiem Jarosem, oraz z parafii św. Jana Chrzciciela w Żelisławicach z proboszczem Markiem Majchrzakiem.
Przed 9.00 rano przywitał nas prałat Bazyliki pod wezwaniem św. Andrzeja – ks. Mieczysław Miarka. Wspólnie przeszliśmy przez bramę Miłosierdzia Bożego, a następnie ksiądz prałat opowiedział nam historię tej pięknej, zabytkowej świątyni.
Bazylika kolegiacka św. Andrzeja Apostoła w Olkuszuwybudowana została w stylu gotyckim na przełomie XIII i XIV wieku, znajdują się w niej słynne renesansowe organy autorstwa Hansa Hummla z Norymbergii wykonane w latach 1612–1623. To jedne z najstarszych w Europie organów zachowane w stopniu bliskim oryginalnemu, które obecnie poddane są pracom konserwatorskim. Jednym z najstarszych i najcenniejszych zabytków olkuskiej bazyliki jest gotycki poliptyk (ołtarz z wieloma skrzydłami) z końca XV w., znajdujący się w nawie północnej. Składa się on z pięciu części: na czterech skrzydłach namalowano szesnaście obrazów ze scenami z życia Marii i Chrystusa, a w części środkowej umieszczono rzeźbę Madonny z Dzieciątkiem. Poliptyk namalował krakowski mistrz, Jan Wielki, przyjaciel Wita Stwosza. W głównym ołtarzu znajduje się obraz Chrystusa Ukrzyżowanego i męczeństwa św. Andrzeja Ap. Podczas wielkich uroczystości w ołtarzu stoi słynny krzyż gwarków olkuskich wykonany z olkuskiego srebra. Z innych ołtarzy zwraca uwagę ołtarz św. Jana Kantego, który jest chlubą Olkusza. Obraz tego świętego jest też na ambonie, co przypomina, że św. Jan Kanty jako proboszcz olkuski z tego miejsca nauczał.
Po opowiedzeniu historii przez prałata rozpoczęła się msza święta, którą odprawili wspólnie księża z dekanatu siewierskiego. Po mszy świętej było wystawienie Najświętszego Sakramentu, odmówiliśmy Koronkę do Miłosierdzia Bożego, a następnie ks. Darek udzielił wszystkim indywidualnego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.
Po wyjściu z bazyliki zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcia. Pielgrzymi z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa wrócili do domu, natomiast pozostali uczestnicy pielgrzymki udali się do klasztoru Sióstr Norbertanek w Imbramowicach.
Klasztor imbramowicki ufundował w 1223 r. biskup Iwo Odrowąż, a zatwierdził bullą papież Grzegorz IX w 1229 r., jednak budynki z tych czasów się nie zachowały, gdyż w 1260 r. klasztor został zniszczony przez najazd Mongołów. W obecnej świątyni najstarsze są fragmenty ceglanych murów z XIV i XV wieku z zamurowanymi obecnie oknami gotyckimi. Gruntowna odbudowa i przebudowa kościoła oraz klasztoru do współcześnie zachowanej postaci miała miejsce po pożarze w 1710 r. Jednonawową świątynię zbudowano w stylu późnego baroku, w tym samym stylu postawiono także zabudowania klasztorne. Kościół ma siedem drewnianych ołtarzy barokowych, w tym sześć bocznych, projektu Kacpra Bażanki. Rzeźby znajdujące się w świątyni w większości są dziełem Antoniego Frąckiewicza, a obrazy i freski Wilhelma Włocha i jego córki. Kościół nie posiada ambony, jej funkcję spełniała jedna z czterech małych, otwartych lóż w prezbiterium. Wnętrze świątyni ozdobione jest pięknymi freskami i obrazami, wśród których na szczególną uwagę zasługuje obraz Pana Jezusa Cierpiącego z otwartym bokiem, otoczony szczególną czcią wiernych. Obraz pochodzi z XVII w. namalowany został przez nieznanego malarza farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 89 na 109 cm.
Z ciemnego tła obrazu wyłania się postać Chrystusa umęczonego, który ukazuje obnażony prawy bok z szeroką otwartą raną. Z lewego ramienia spada szkarłatna szata, na której widnieje napis wyrażający pełną boleści skargę Chrystusa: ZOBACZ GRZESZNY COM CIERPIAŁ ZA TWE GRZECHÓW ZŁOŚCI Z PRZYCZYN ICH OTUŻ BOK MOY OTWARTEY MIŁOŚCI”.
Przy obrazie wiszą różne wota składane przez wiernych jako wyrazy wdzięczności za otrzymane łaski. 6 marca 1988 r. klauzurowe siostry Norbertanki rozpoczęły nieustającą nowennę do Pana Jezusa Cierpiącego. Ponadto w każdą niedzielę po rannej i wieczornej Mszy św. odczytywane są prośby i podziękowania, a w pierwsze piątki miesiąca odbywają się czuwania modlitewne, które rozpoczyna Msza św. o godz. 20.00 w intencji wszystkich uczestników czuwania oraz czcicieli cudownego obrazu Pana Jezusa w Imbramowicach.
W świątyni wielką cześć oddaje się też św. Ricie i święci się róże w jej intencji. Można taką różę zakupić za 5 zł, ususzyć i płatkami potrzeć miejsce bolące, odmawiając modlitwę do św. Rity, patronki od rzeczy trudnych. Wielu uczestników naszej pielgrzymki zakupiło takie róże.
Po zwiedzeniu koscioła i klasztoru Norbertanek udaliśmy się do Miechowa, gdzie znajduje się grób Pana Jezusa, zbudowany na wzór grobu w Jerozolimie.
Parafia św. Macieja w Siewierzu była już raz z pielgrzymką w Miechowie
8 września 2008 r., niestety wówczas grób był w remoncie i nie można było go zobaczyć.
Po kościele oprowadzała nas siostra zakonna, opowiadając dokładnie jego historię, która sięga XII wieku. W roku 1156 Jaksa herbu Gryf powrócił z drugiej wyprawy krzyżowej u boku księcia Henryka Sandomierskiego. Jako wotum dziękczynne za szczęśliwy powrót do kraju ufundował około roku 1163 w Miechowie kościół pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej, w którym osadził sprowadzonych z Jerozolimy rycerzy Zakonu Kanoników Stróżów Grobu Chrystusowego, zwanych Bożogrobcami. Zakonnicy przywieźli ze sobą kilka worków ziemi z Golgoty, gdzie ukrzyżowano Jezusa Chrystusa. Na tej właśnie ziemi zbudowano kopię Grobu Bożego w Jerozolimie. Gdy w 1291 r. upadło Królestwo Jerozolimy, do Miechowa zaczęli przybywać pątnicy z całej Europy. Kościół był wielokrotnie odnawiany i przebudowywany, a jego obecna forma pochodzi z XVIII wieku, kiedy to otrzymał późnobarokowy wystrój po trzecim w jego historii wielkim pożarze. Z nawy bocznej świątyni jest wejście do krużganków, otaczających z czterech stron Kaplicę Grobu Bożego, która niewątpliwie jest najważniejszym elementem tutejszego kościoła i celem licznych pielgrzymek. Kaplica, zbudowana jako kopia Kaplicy Jerozolimskiej, powstała w czasie przebudowy kościoła i klasztoru po pożarze w 1530 roku.
W zachodniej ścianie kaplicy został wmurowany kamień, wyjęty z grobu Chrystusa w Jerozolimie. Wymiary wewnętrzne kaplicy są bardzo zbliżone w stosunku do pierwowzoru jerozolimskiego. Odpowiada opisowi biblijnemu: łoże grobowe znajduje się po prawej stronie (pomieścić może pięć osób), posiada małe wejście, (by zajrzeć do środka trzeba się przed nim mocno schylić), zasunąć go można dużym kamieniem. Nad drzwiami do kaplicy widnieje napis: "Sepulchrum Christi Domini". Pod kopułą stoi ciosowy grób; jego górna część jest wykonana z drewna. W dolnej części grobu jest nisza, w którą, w Wielki Piątek, wsuwa się figurę zmarłego Chrystusa Pana. Z okresu budowy grobu pochodzą prawdopodobnie renesansowe malowidła zdobiące jego kopułę, odkryte na przełomie lat 2008-2009, podczas remontu Kaplicy Grobu Pańskiego. Wszyscy odwiedziliśmy to niezwykłe miejsce wchodząc do niego na kolanach. Było to dla nas wszystkich niewątpliwie wielkie przeżycie.
Po opuszczeniu Miechowa zatrzymaliśmy się na krótką chwilę w Pilicy, aby zwiedzić kościół ojców Franciszkanów. Historię kościoła i obrazu Matki Boskiej Śnieżnej opowiedział nam jeden z zakonników.
W drodze do Siewierza mieliśmy małą awarię, zepsuł się autokar i niektórzy uczestnicy pielgrzymki wrócili do domów samochodami, na szczęście naprawa nie potrwała długo. Pomimo tej ostatniej niedogodności do domów wróciliśmy bardzo zadowoleni i pełni wrażeń.
Helena Majcherczyk
